Wierność Bogu, który jest wierny (Ha 1, 2-3; 2, 2-4) 27 Niedziela Zwykła C

Działalność proroka Habakuka przypada na krótki okres pomiędzy 605 a 597 rokiem przed Chrystusem. Pierwsza data to bitwa pod Karkemisz, w której Babilończycy pokonali wojska faraona, czym kończy się okres wpływów Egiptu na terenach Judy, druga zaś to zdobycie Jerozolimy przez Nabuchodonozora i osadzenie w niej Sedecjasza, jako króla zależnego od babilońskiego władcy.

Nie jest to czas łatwy dla Judejczyków, bowiem wobec nowej, wzrastającej w siłę potęgi babilońskiej iluzją okazuje się protektorat Egiptu. Ale nie sytuacja polityczna jest przedmiotem skargi proroka, lecz doświadczenie ucisków ze strony najeźdźców, które rodzą konflikty, przemoc i obnażają grzechy ludu.

Sytuacja społeczno-ekonomiczna, do której odnosi się prorok jest bardzo podobna do tej za czasów Amosa w Samarii, ponad 100 lat wcześniej. Skorumpowany wymiar sprawiedliwości, wyzysk ekonomiczny słabych, powierzchowna religijność, lekceważenia Prawa, bezbożny bowiem gnębi uczciwego, dlatego wyrok sądowy ulega wypaczeniu (1, 4). Grzechy ludu zostaną ukarane najazdem Babilończyków. To oni staną się narzędziem Bożego karania. Jednak prorokowi trudno jest zaakceptować takie działanie Boga: Zbyt czyste oczy Twoje, by na zło patrzyły, a nieprawości pochwalać nie możesz. Czemu jednak spoglądasz na ludzi zdradliwych i milczysz, gdy bezbożny pożera uczciwszego od siebie? (1 ,13). Przecież Babilończycy nie są sprawiedliwsi od Judy. Dlaczego więc triumfują?

Odpowiedź Boga na skargę Habakuka poprzedza ważne zdanie, chociaż pominięte w całości lektury. Na moich czatach stać będę, udam się na miejsce czuwania, śledząc pilnie, by poznać, co On powie do mnie, jaką odpowiedź da na moją skargę (2, 1). Nakaz zapisania odpowiedzi Boga, wyrycia na kamiennych tablicach, to szczególny znak wierności Boga. On nie rzuca słów na wiatr, ale dotrzymuje swej obietnicy. Tablice przywołują natomiast Dekalog, słowa przymierza Boga z ludem, którego nie może zniszczyć grzech ludu: Jeśli my odmawiamy wierności, On wiary dochowuje, bo nie może się zaprzeć siebie samego (2Tm 2, 13). Bóg jest wierny, dlatego człowiek jest także wezwany do wierności.

Ostatnie zdanie rozważanej lektury jest punktem wyjścia dla Pawłowej doktryny usprawiedliwienia przez wiarę: W niej bowiem (tzn. w Ewangelii, ww. 15-16) objawia się sprawiedliwość Boża, która od wiary wychodzi i ku wierze prowadzi, jak jest napisane: a sprawiedliwy żyć będzie dzięki wierze (Rz 1, 17). Przypis Biblii Jerozolimskiej tak wyjaśnia wiarę, o której uczy Paweł Apostoł: „Wiara jest aktem, przez który człowiek oddaje się Bogu jako prawdzie i dobru, jako jedynemu źródłu zbawienia. Opiera się ona na Jego prawdziwości i wierności obietnicom oraz na Jego mocy ich wypełnienia. Po długim przygotowaniu w ST Bóg przemówił przez swego Syna, czyniąc Go od tej chwili tym, komu należy wierzyć, a po Nim — „kerygmatowi” Ewangelii, głoszonej przez Apostołów, że Bóg wskrzesił Jezusa z martwych i ustanowił Go Panem — „Kyrios”, oferując przezeń życie wszystkim wierzącym w Niego”.

Pewność z jaką prorok głosi wierność Boga znajduje odbicie w Ewangelii proklamującej moc wiary, która przemienia serce człowieka tak mocno, że pan potrafi służyć swoim niewolnikom. Proroctwa Habakuka nic nie tracą z aktualności, nawet jeśli historia Judejczyków ukazuje długą drogę do ich spełnienia. Wyzwolenie sprawiedliwych przyszło wszak dopiero po niewoli babilońskiej wraz z powrotem Reszty do Jerozolimy. Czas konieczny, aby serce ludu zmieniało się w serce kochającego sługi, który z radością pragnie służyć swemu Bogu oraz w tej służbie odnajduje korzenie swej tożsamości. Habakuk zapowiada fundament Dobrej Nowiny: człowiek sprawiedliwy żyje wiernością Bogu. Jednak ja wolę czuć się sprawiedliwym dzięki moim uczynkom, dzięki przekonaniu, że jestem lepszy, mądrzejszy, bardziej rozumiejący sprawy Boga i świata niż moi bliźni. I może właśnie dlatego nie rozumiem historii mojego życia, pytając nieustannie: „Dlaczego tak? Dlaczego moje plany nie mogły i nie mogą się realizować? Dlaczego inni wygrywają, a ja nieustannie przegrywam? Dlaczego oni … a nie ja?”.

ks. Maciej Warowny

TOP