Ad 3. Wąż „uświadamia” Ewę, jakoby człowiek z natury był nieśmiertelny. W tym świetle fałszywe staje się przekonanie, że Bóg jest dawcą życia. „Pragnienie zachowania życia nie może być motywem posłuszeństwa Bogu, które miało uchronić przed śmiercią. Bóg jest bezsilny i nie ma żadnego wpływu na trwanie życia ludzkiego” – takie oto przekonanie pragnie zaszczepić szatan w umyśle Ewy. Wężowi z księgi Rodzaju zależna tym, aby człowiek stracił przekonanie, że jego życie jest darem Boga, jednorazowym i niepowtarzalnym, za które jest odpowiedzialny wobec własnego sumienia, Boga i bliźnich. W konsekwencji prowadzi to do nonszalanckiego podchodzenia do życia ziemskiego, które nie jest już traktowane jako jedyna i jednorazowa droga prowadząca do życia wiecznego. Z żywego myślenia człowieka zostaje wyeliminowane przekonanie o sądzie Bożym i ostatecznym przeznaczeniu do zbawienia albo potępienia. Jeżeli człowiek jest nieśmiertelny, to nie ma mowy o zmartwychwstaniu, które jest fundamentem wiary chrześcijańskiej. Dzisiaj słyszymy również, że człowiek jest cząstką wszechświata i nie wszystek umrze, lecz będzie żył jako część ludzkości, z którą się po śmierci połączy i będzie trwał wiecznie.

Pismo święte ‑ odwrotnie niż chciałby szatan wmówić człowiekowi ‑ stanowczo przekonuje, że człowiek ma tylko jedno życie, będące darem Bożym, z którego będzie musiał zdać sprawę na sądzie Bożym, oraz że człowiek zmartwychwstanie w ciele na wieczne zbawienie albo potępienie.

Ad 4. Szatan idąc jeszcze dalej podważa w człowieku przekonanie o stworzoności świata. Wąż przekonuje Ewę, że człowiek zajmuje miejsce stwórcy, że jest jak Bóg. Odwodzi Ewę od świata stworzonego, a kieruje do wnętrza własnej świadomości. Człowiek przejawia poznanie teoretyczne, w którym rozpoznaje niezależnie istniejącą od jego świadomości obiektywną prawdę oraz poznanie praktyczne, w którym tworzy świat jako pochodny i zależny od jego świadomości. Wąż pragnie przekonać Ewę, że człowiek powinien ograniczyć się jedynie do poznania praktycznego, w którym jest równy Bogu. Wszystko bowiem, co zostało zrodzone w jego myśli, może być traktowane jako jedyna obiektywna rzeczywistość. Nie musi wcale wykraczać poza własną świadomość. W dziedzinie poznania nie trzeba odkrywać obiektywnej prawdy istniejącej poza świadomością, bo albo jej wcale nie ma, albo jest niepoznawalna. Wąż przekonuje, że Ewa powinna uważać za jedyną obiektywną prawdę własne myśli, świat swojej świadomości. Wystarczy, że coś jest pomyślane, możliwe, a już uchodzi za prawdziwe. Wąż wmawia Ewie: „Nie musisz poszukiwać prawdy, człowiek sam ma władzę stanowienia, co jest prawdą, a co fałszem. Prawdą będzie to, co uznasz w swojej myśli za prawdziwe, fałszem to, co uznasz za fałszywe. W dziedzinie moralności – podobnie ‑ człowiek nie musi dokonywać obiektywnego dobra, lecz sam zajmuje miejsce Boga i staje się twórcą moralności.

Dzisiaj psychiatria jako kryterium choroby psychicznej określa stopień oderwania się od obiektywnej rzeczywistości. Im ktoś bardziej pogrążony jest w świecie własnej świadomości, tym więcej za prawdę uznaje jedynie własne myśli, a za dobro ‑ własne decyzje. Chory psychicznie nie uzgadnia swojego myślenia i podejmowanych decyzji z obiektywną prawdą i dobrem istniejącymi poza jego świadomością. Konsekwentne wypełnianie nauki szatana prowadzi do obłędu.

„Katecheza” szatana zyskała prawo obywatelstwa w wielu dziedzinach współczesnej kultury. Pod wyraźnym wpływem nauki węża z księgi Rodzaju pozostaje współczesna filozofia idealistyczna, gnoza i wiele ruchów i sekt religijnych, z których największy zasięg uzyskała New Age. Musimy dokonać wyboru: słowo szatana czy słowo Boże?

źródło: „Słowo. Dziennik Katolicki”, rocznik 1993