Co się dzieje z owczarnią?

owca1 Istnieje symbiotyczny związek owcy i pasterza. Pastwisko jest ich domem. Wzajemnie do siebie przynależą i wzajemnie siebie potrzebują. Brzmi to jak wyznanie miłości i rzeczywiście nim jest.

Od owcy wymaga się posłuszeństwa inaczej wchodzi ona w świat nieokreślonego ryzyka. Tak naprawdę posłuszeństwo nie ma granic. Jeśli istnieje w nas choćby jedna sfera zostawiona dla nas, nie odkupiona, zamknięta na obecność Boga, miejsce to będzie w nas niczym przysłowiowy koń trojański. 

Wielkie warownie upadały w dziwny sposób. Konstantynopol został zdobyty przez Turków tylko dlatego, że nie doceniono małej furtki, którą wywożono śmieci. Ktoś z obrońców okazał się nieposłusznym, zdradził i celowo jej nie zamknął. Ta pozornie mała zdrada stała się początkiem ogromnej klęski. Do dzisiaj nad miastem góruje żółty półksiężyc i strzeliste wieże minaretów a na fryzie kopuły największej świątyni chrześcijańskiego Wschodu (Hagia Sophia), wyryte jest islamskie wyznanie wiary. Tak oto konsekwencje nieposłuszeństwa ponosi najpierw i przede wszystkim owczarnia. Czy kiedykolwiek możemy mówić, że byliśmy lub że jesteśmy wystarczająco posłuszni? Co z moim posłuszeństwem? Mistrzowie życia duchowego, święci i mistycy, zwykli mawiać, że posłuszeństwo jest najtrudniejszym ślubem. Pozwolić, by ktoś dysponował moim życiem, poddać się czyjejś woli, uznać że czyjeś decyzje wiążą mnie w sumieniu, wymaga zaufania i całkowitej wolności. Człowiek zniewolony siłą afektów, pieniędzy, władzy lub czymkolwiek innym, nigdy nie będzie posłuszny w sensie ewangelicznym. Ostatnie tygodnie, a nawet miesiące pokazują, że coś niedobrego dzieje się w polskiej owczarni. Owce wstydzą się za swoich pasterzy, odmawiają im posłuszeństwa, stają do nich tyłem, w wyraźnej opozycji i z dużą dozą lekceważenia. Ten bunt ma oczywiście wiele przyczyn i na pewno nie pozostanie bez echa w przyszłości. W Austrii i innych krajach języka niemieckiego, przybrał kształty instytucjonalne. Ruch „ My jesteśmy Kościołem” jest w istocie próbą wiary w Boga bez pośrednictwa Kościoła lub jego pasterzy. Wydaje się, że wiara w Boga nie potrzebuje wiary w Kościół, a nawet ją wyklucza. Pozornie brzmi to słusznie i racjonalnie, w istocie jest głębokim oszustwem, którego człowiek bez pomocy z zewnątrz, nawet nie zauważa. Od pasterza wymaga się wierności i oddania. Ojcowie Kościoła mawiali, że pasterz powinien „cuchnąć owczarnią”, gdyż każdy inny zapach jako obcy, rodzi strach i niedowierzanie. Konsekwencją strachu będzie ucieczka, konsekwencją niedowierzania - bunt. Trudno wtedy wymagać lojalności i posłuszeństwa.
Pasterz musi też umieć rozeznawać, która owca potrzebuje pokarmu a która lekarstwa; gdzie jest pokarm prawdziwy a gdzie tylko jego namiastki; gdzie jest przyczyna a gdzie skutek; gdzie prawdziwe wyjście a gdzie jedynie ucieczka. Pasterz ma rozeznać, którędy ma iść sam by nie mylić owiec. Matka Teresa z Kalkuty modliła się często: „ Jezu nie daj by moja dusza była często zwodzona, ani nie daj, abym ja kogokolwiek wprowadziła w błąd.” -  „Pójdź, bądź moim światłem” ,Wyd. ZNAK Kraków 2008 r. s.264).
Nie istnieje granica oddania? Granicą jest bezgraniczność! Znak krzyża jest znakiem oddania, aż do przekreślenia samego siebie, aż do oddania zupełnego.
Jeśli Jezus mówi: „Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie”-(por. J 14,6), chce nam powiedzieć, że krzyż czyli poświęcenie nie do zakwestionowania, jest kluczem, jedynym który wystarczy! Rozbójnikom i złodziejom Chrystus jest nie tylko niepotrzebny, ale po prostu przeszkadza. Tak więc mamy do wyboru: albo w posłuszeństwie i bez ryzyka powierzyć swoje życie Jezusowi, albo ryzykując wszystkim, powierzyć wszystko obcym! Trudny wybór, ale konieczny. 
Ks. Ryszard K. Winiarski