XXI niedziela zwykła "C"- Ogłoszą moją chwałę wśród narodów (Iz 66,18-21)

echoslowa st«Wszystkie narody i języki przyjdą i ujrzą moją chwałę» ‑ mówi Bóg do powracających z niewoli babilońskiej (Iz 66,18). Obietnica ta zdaje się nawiązywać do doświadczenia Izraelitów z czasów ich wyjścia z Egiptu. W jaki sposób Bóg okazał im swoją chwałę?

Przynajmniej na trzy sposoby: przez cudowne wyzwolenie z niewoli i wspaniałe zwycięstwo nad wrogami, których Bóg pogrążył w morzu, a ich samych przeprowadził suchą nogą na drugi brzeg (Wj 14,4); przez zawarcie Przymierza na górze Synaj, kiedy to za pośrednictwem Mojżesza otrzymali dar Prawa pośród znaków budzących świętą bojaźń (24,16-17); przez kult, którym ich obdarzył: Arka Pana w przenośnym sanktuarium była znakiem Obecności pośród nich ‑ mogli widzieć Jego chwałę i z radością oddawać Mu cześć (Kpł 9,6.23-24).

 

            A oto teraz te same obietnice zostają udzielone narodom pogańskim na całym świecie, Izrael zaś ma być wobec nich „znakiem”, ludem kapłańskim (por. Wj 19,6), pośrednikiem w spotkaniu z Bogiem żyjącym. Tragedia wygnania Izraelitów z królestwa północnego do Asyrii, a Judejczyków do Babilonii stała się więc sposobnością do realizacji Bożych planów, które dotyczą nie tylko powrotu z niewoli i odbudowy świątyni w Jeruzalem, ale sięgają znacznie dalej: zbawienie zostanie ofiarowane poganom! Żydzi, którzy po wygnaniu pozostali na emigracji, w tzw. diasporze, i są wierni Bogu, przyprowadzą na świętą górę w Jeruzalem ludzi z najodleglejszych krajów: z Tarszisz (Hiszpanii) i Put (Libii), z Meszek, Lud i Tubal (krain Azji Mniejszej), i z Jawanu (Grecji), a także z odległych wysp. Siedem obszarów reprezentuje wszystkie krainy ziemi. Oni wszyscy usłyszą najpierw o wielkich dziełach Boga dokonanych w historii ludu wybranego, a następnie zobaczą Jego chwałę na własne oczy poprzez doświadczenie zbawienia, przez nowe przymierze, które obejmie wszystkie narody, i przez udział w nowym kulcie. Ich ofiary będą miłe Bogu, a spośród nich Bóg wybierze sobie także kapłanów, którzy w Starym Przymierzu pochodzili wyłącznie z plemienia Lewiego.

 

Proroctwo to, niesłychane dla Żydów przyzwyczajonych do religijnego ekskluzywizmu, wypełniło się kilkaset lat później, gdy na ulicach Jeruzalem Apostołowie pełni Ducha Świętego ogłosili Żydom i prozelitom «ze wszystkich narodów pod słońcem» (Dz 2,5) wielkie dzieła Boże: że przyszło królestwo Boże przez śmierć i zmartwychwstanie Jezusa i że dla wszystkich, którzy wierzą w Jego imię – bliskich i dalekich ‑ jest odpuszczenie grzechów i dar Ducha Świętego. Katalog piętnastu narodów reprezentowanych w Jerozolimie w dniu Pięćdziesiątnicy jest jakby poszerzeniem listy siedmiu ludów wyliczonych w ostatnim rozdziale Izajasza. Nową Świątynią jest Chrystus żyjący w Kościele, nową Paschą jest wyzwolenie z niewoli grzechu przez moc Jego krwi, a nowy kult miły Bogu – to codzienne ofiarowanie się Jemu na ofiarę żywą i świętą poprzez życie zgodne z Jego upodobaniem (por. Rz 12,1). Piękną i wymowną ilustracją tego proroctwa, które nie przestaje się wypełniać na naszych oczach, była niezliczona rzesza młodych ze wszystkich narodów i języków, jaka zgromadziła się wokół Piotra na Campus Misericordiae, aby uwielbić Boże Miłosierdzie.

 

ks. Józef Maciąg

 

Źródło: „Niedziela Lubelska”

TOP