sobota Kwi 20th, 2024

Co daje mi wiara? (Hbr 11, 1-2. 8-19) 19 Niedziela Zwykła C

Wiara nie jest celem życia chrześcijańskiego, wiara jest wyłącznie środkiem. Przedchrzcielny dialog z katechumenami wyraźnie ukazuje, że celem wiary jest życie wieczne.

Ale jest to środek konieczny i niemożliwy do zastąpienia. „Bez wiary zaś nie można podobać się Bogu. Przystępujący bowiem do Boga musi uwierzyć, że [Bóg] jest i że wynagradza tych, 

którzy Go szukają.” – naucza List do Hebrajczyków w wierszach pominiętych w dzisiejszej lekturze. Wiara jest „poręką dóbr przyszłych”. Jeśli uzmysłowimy sobie, czym jest poręka, to odkrywamy nieodzowność i nieporównywalność wiary. Bóg daje mi gwarancję życia wiecznego. A rozumiejąc to, uświadamiamy sobie, iż nie może istnieć żadna „rywalizacja” pomiędzy uczynkami i wiarą, kultem publicznym czy prywatnym, liturgią łacińską czy w językach narodowych. Bóg pragnie naszej wiary, bowiem dzięki niej jesteśmy pewni, że da nam to, czego dziś jeszcze nie możemy posiadać. Bóg pragnie naszej pewności życia wiecznego: „Takie jest przymierze, które zawrę z nimi w owych dniach, mówi Pan: dając prawa moje w ich serca, także w umyśle ich wypiszę je. A grzechów ich oraz ich nieprawości więcej już wspominać nie będę. Gdzie zaś jest ich odpuszczenie, tam już więcej nie zachodzi potrzeba ofiary za grzechy. Mamy więc, bracia, pewność, iż wejdziemy do Miejsca Świętego przez krew Jezusa.”

Paradoks wiary, jako poręki, wyraża się tym, że to Bóg stawia siebie w pozycji dłużnika. To, co nam się należy od Niego, a czego na ziemi nigdy nie możemy mieć w pełni, to komunia z Nim, miłosne i pełne szczęścia zjednoczenie, trwanie w jedności z Tym, który jest pełnią wszelkiej miłości. Ponieważ tego jeszcze nie mamy, otrzymujemy gwarancję, iż zostanie nam to dane. Tą gwarancją jest właśnie wiara. Odrzucając ofiarowany nam w Jezusie zastaw dłużny, czyli nie pragnąc wiary, pozbawiamy się wieczności z Bogiem. Bowiem aby wierzyciel mógł odzyskać udzieloną pożyczkę musi oddać to, co otrzymał w zastaw. Zrodzeni wyłącznie z ciała nie rozumiemy wartości życia wiecznego, życia z Bogiem i w Bogu. Dlatego musimy narodzić się na nowo z wody i Ducha Świętego. W tym powtórnym narodzeniu, które jest zanurzeniem w Chrystusa, wiara staje się rękojmią darów, które Bóg od stworzenia przewidział dla nas. „Wchodzimy istotnie do odpoczynku my, którzy uwierzyliśmy, jak to powiedział: Toteż przysiągłem w gniewie moim: Nie wejdą do mego odpoczynku, aczkolwiek dzieła były dokonane od stworzenia świata.” W Liście do Rzymian Paweł naucza, iż poprzez wiarę dostępujemy usprawiedliwienia, łaski, która pozwala chlubić się nawet z ucisków, bowiem przeżywane w wierze prowadzą nas do pewności zbawienia, jak poręka daje pewność odzyskania długu.

Bóg nie wstydzi się nosić imienia naszego Boga. On nie jest wyłącznie „Bogiem Abrahama, Izaaka i Jakuba.” On jest Bogiem naszym, Bogiem Macieja, Piotra, Anny, Magdaleny, jeśli tylko wzięliśmy od Niego porękę naszych przyszłych dóbr. Jeśli tylko pozwoliliśmy Bogu stanąć w pozycji naszego dłużnika. Mam u Niego moje bogactwo, mój skarb. W akcie stworzenia Bóg obdarował mnie swoją miłością. Poprzez grzech wyrzekłem się jej, odrzuciłem ją od siebie, jako coś zbędnego, co nie jest mi potrzebne do życia. Ale odrzucony dar nie jest zniszczony, bo darem tym jest Miłość, którą jest Bóg. Chrystus przychodzi na świat, aby dać mi pełnię wiary, pewność mojego bogactwa, którego na ziemi nigdy nie będę w stanie w pełni przyjąć i posiąść. Chrystus jest tym, który rodzi we mnie wiarę, bowiem On jest Słowem Boga, a wiara jest owocem słuchania Słowa. On mówi do mnie: „odrzuciłeś mój dar, zlekceważyłeś go, ale on jest cały czas u mnie, jest dla ciebie, dlatego przyjmij wiarę, jako zastaw tego daru.” Pewność zbawienia nie jest zarozumiałym patrzeniem na innych, nie daje też poczucia wyższości, ani też bezczelnej śmiałości w domaganiu się tego, co uważamy za najkorzystniejsze dla nas. Paweł pisał do Filipian: „Zabiegajcie o własne zbawienie z bojaźnią i drżeniem (…). Albowiem to Bóg jest w was sprawcą i chcenia, i działania zgodnie z [Jego] wolą.”

ks. Maciej Warowny, Francja

TOP