W podejściu do drugiego człowieka mogą być trzy niebezpieczne postawy. Jedna polega na tym, że chrześcijanin tak bardzo chce dostrzec Chrystusa w swoim bliźnim, że tego bliźniego w ogóle jakby pomija. To paradokasalne, ale bywa właśnie i tak. Kiedyś skarżył się pewien chory, który odczuwał chłód ze strony pomagającej mu osoby, ponieważ ta ciągle podkreślała, że czyni to dla samego Chrystusa. Owo „samego” miało tu wielkie znaczenie. Druga skrajność, to sytuacja, gdy ktoś kocha tylko człowieka, a nie uwzględnia wymiaru nadprzyrodzonego.