Ostatnie zdanie dzisiejszej Ewangelii: Wy jesteście świadkami tego!, stanowi myśl przewodnią wszystkich dzisiejszych czytań. Uczniowie Jezusa są świadkami śmierci i zmartwychwstania swego Mistrza oraz pierwszymi zwiastunami wezwania do nawrócenia i odpuszczenia grzechów. A świadkiem może być tylko ten, kto widział lub słyszał osobiście. Jako spadkobiercy misji Apostołów musimy postawić sobie pytanie o to, jaki sens mają dla nas te słowa dziś, dwa tysiące lat po śmierci Jezusa? Czy rzeczywiście czujemy się kontynuatorami misji uczniów Jezusa? Czy ją wypełniamy?
Natomiast lektury pierwsza i druga wskazują na sposób realizacji powierzonej misji. Jest nim głoszenie odpuszczenia grzechów poprzez śmierć i zmartwychwstanie Jezusa (pierwsze czytanie) oraz zachowywanie przykazań (drugie czytanie). Przyglądając się całości pism Jana nie można mieć wątpliwości, jakie przykazanie przede wszystkim ma na myśli Jan: Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. (J 13,34).
Odwaga mówienia o grzechu przebaczonym i wzajemna miłość czynią z nas świadków Jezusowej śmierci i zmartwychwstania. Ewangelia nas przekonuje, iż Jezus nie umarł przez przypadek, jego śmierć jest źródłem wyzwolenia z grzechu, prawdziwej wolności. Misją uczniów Jezus jest świadczenie o prawdziwości odkupienia. Pan zmartwychwstał i żyje. Nie jest zjawą, nie jest duchem, nie jest mitem ani ideą, ale jest żywą osobą. Poprzez gest spożywania ryby ukazuje uczniom realność swego istnienia. Dwa tysiące lat temu Jezus posyłał swoich uczniów, aby głosili Dobrą Nowinę, dziś z nas czyni swoich świadków. Aby wypełnić tę misję potrzebujemy wiary, która rodzi się ze słuchania Słowa Bożego. Prosty akt słuchania Słowa Bożego owocuje osobistą zażyłością z Jezusem, znajomością, która uzdalnia do wypełnienia Jego przykazań.
Ks. Maciej Warowny, Tulon